Ongewenst Wees

Het is erger dan je denkt.

Als je denkt is het erger.

Ik mis mijn moeder.    Ik mis mijn vader.     Ik mis mijn ouders.     

Ik mis een moeder.     Ik mis een vader.      Ik mis ouders.

(iemand toevallig nog opzoek naar een dochter, schoonzoon en twee prachtige kleinkinderen?!)

En ik ben het wees-zijn nu echt kotsbeu! 

Mijn vader koos er in 1996 voor, zijn leven te beëindigen. Ik was 13 jaar.

Ik heb het nooit echt kunnen begrijpen, ik moet het doen met verhalen.

Voor mij, is mijn vader nooit ziek geweest. Gelukkig maar. Denk ik.

Mensen condoleerde me, ik wist niet eens wat ze daarmee zeggen wilde....

"Het leven gaat door Janneke" Inderdaad, vraag niet hoe, maar het leven ging door.

Als kind zijnde troostte ik mezelf  weleens met de gedachte:

 "Als ik een ouder MOET missen, dan toch liever mijn vader dan mijn moeder.."

 (Voor hen die gelukkig nooit hebben hoeven rouwen om een naaste: 

 rouwende mensen hebben vaak rare gedachten. Ook een vorm van verwerken.)

Ik heb een jeugd gehad met hoge pieken en hele, echt enorm diepe dalen.

Door mijn reactie's en gedragingen werd en ben ik slachtoffer geworden, van het slachtoffer zijn.

Het is pas sinds kort, dat ik daar achter ben. Nu zou ik het misschien anders kunnen. Misschien.

Mijn moeder was er ALTIJD voor mij. Mijn dierbaarst mens, mijn moeder. 

Ze zei: "Vrouwke toch (zo benoemde ze me vaak), alles komt goed, ik ben er altijd voor jou".

ZE LOOG! Mama waar ben je nou? Je zou er altijd voor mij zijn! 

In augustus ben ik 4 jaar wees. Dat is toch niet normaal???

Natuurlijk zijn er, verdrietig genoeg, heel veel wezen. Maar ik zie ze nooit!

Ik zie alleen maar (volwassen)kinderen MET ouders. ZO GEMEEN vind ik dat!

Ik wil geen wees zijn. 

Ik wil een vader, ik wil een moeder, ik wil ouders!

Ik wil opa en oma, op de verjaardagen van mijn kinderen!

Met speciale dagen, in het bijzonder, bezoeken, wij kinderen, onze ouders.

Ik bezoek mijn ouders dan ook. Mijn man, Merlijn van 9, Ritz van 2 en ik gaan naar opa en oma.

Maar het is nooit leuk of gezellig bij ze.

Kijken naar een houten kruis of mooie grafsteen is nooit leuk of gezellig.

Vaker dan eens is het er zelfs koud en nat, zijn we niet langer bij mijn ouders dan 2 minuten.

Mijn kinderen kennen opa en oma alleen van de verhalen. 

Bij opa en oma is het saai. Is het stil. Nooit iets te beleven.

Nooit meer......

Een knuffel, liefde, een kus, goede raad, steun, begrip, hulp, aandacht, meningsverschillen,

leuke dingen doen, moeilijke dingen doen, troost, geduld, lachen, huilen, dansen, eten, feesten,

nooit nooit nooit nooit nooit nooit nooit, meer iets kunnen delen met je ouders.

Verdriet om de dood, slijt.

Verdriet om zelfdoding en verdriet om kanker en Euthanasie, slijt.

Verdriet om het gemis, wordt alleen maar erger.

Jullie, jullie die gezegend zijn van levende ouders. Ik ben ontzettend jaloers. 

Voor mijn gevoel begrijpt niemand, echt, hoe het voor mij is. 

Ik heb een hekel aan mensen die vragen om medelijden.

Maar hoe krijg je anders medelijden/leven, als je niets zegt?

Dus nu zeg ik het gewoon een keer.

Ik vind het verschrikkelijk, 365 dagen per jaar, om geen ouders meer te hebben.

Iedere dag nog doet het pijn en verdriet.

Ik word namelijk ieder dag, logisch, geconfronteerd met ouders. Met opa's en oma's.

En heel soms, als er bv veel gaande is in mijn leven, is het overweldigend.

Zoals vandaag.

Allerliefste papa en mama, ik is jullie onbeschrijfelijk erg.