Daar zaten we dan met zijn allen, diegene die aanwezig zouden zijn bij het overlijden van mijn moeder, bij de Euthanasie.
Coen, haar man, mijn stiefvader, zat naast haar, op een stoel, dicht tegen elkaar aan. Ik stond naast Coen, bij haar hoofd. En verder zaten/stonden daar Trees (zus van mijn moeder), Patrick, Simone en Jeroen (de kinderen van Coen.)
Het was omstreeks half 3 en de spanning was heel erg hoog bij iedereen.
Euthanasie wordt niet zomaar gedaan, dat gaat gepaard met ontzettend veel regels en wetten, daarom wisten wij maandag 20 augustus dat mijn moeder woensdag om 15.00 zou komen te overlijden.
Toen was het fijn, je kon er naar toe leven en dat heeft er voor gezorgd dat wij echt onwijs goed en uitgebreid afscheid hebben kunnen nemen, het was perfect, sterker; mijn moeder maakte dat het perfect was, ze nam haar dierbaren allemaal één voor één apart, dan was je met haar alleen.
Ze was ontzettend vrolijk, werd het iemand even teveel kwam mijn moeder wel op de proppen met een grapje, waardoor je je verdriet even vergat en kon lachen. Ze was zo ontzettend mega super sterk die laatste dagen, alle kracht, energie en liefde die in haar zat pompte ze over in ons, tot op het allerlaatste moment.
Het was omstreeks half 3 en de spanning was heel erg hoog bij iedereen.
Euthanasie wordt niet zomaar gedaan, dat gaat gepaard met ontzettend veel regels en wetten, daarom wisten wij maandag 20 augustus dat mijn moeder woensdag om 15.00 zou komen te overlijden.
Toen was het fijn, je kon er naar toe leven en dat heeft er voor gezorgd dat wij echt onwijs goed en uitgebreid afscheid hebben kunnen nemen, het was perfect, sterker; mijn moeder maakte dat het perfect was, ze nam haar dierbaren allemaal één voor één apart, dan was je met haar alleen.
Ze was ontzettend vrolijk, werd het iemand even teveel kwam mijn moeder wel op de proppen met een grapje, waardoor je je verdriet even vergat en kon lachen. Ze was zo ontzettend mega super sterk die laatste dagen, alle kracht, energie en liefde die in haar zat pompte ze over in ons, tot op het allerlaatste moment.
Nu, woensdag half 3 was het niet meer fijn dat je wist wat er over een half uur zou gaan gebeuren. Ik was in ieder geval doodsbang. Maar het was erg fijn eigenlijk, er werd gepraat en er werd gelachen. Ook door mijn moeder dus, mijn moeder is tot de allerlaaste zucht volledig bij haar volle verstand geweest, gewoon helemaal mijn moeder zoals mijn moeder was en altijd is geweest.
Rond 14.50 was daar een doodse stilte, iedereen hield de klok in de gaten en dat werd iedereen nu even te zwaar.
Daar mijn moeder, super vrolijk; weet er iemand nog een goede mop???!!! Het werkte perfect, iedereen moest erg lachen, al was het alleen al uit verbazing. De stilte was weg en er werd weer wat gekletst.
Rond 14.50 was daar een doodse stilte, iedereen hield de klok in de gaten en dat werd iedereen nu even te zwaar.
Daar mijn moeder, super vrolijk; weet er iemand nog een goede mop???!!! Het werkte perfect, iedereen moest erg lachen, al was het alleen al uit verbazing. De stilte was weg en er werd weer wat gekletst.
15.00 de twee artsen, waaronder mijn moeders vaste Dermatoloog, kwamen de kamer binnen.
Gaven iedereen een handje en namen plaats beide op een stoel naast mijn moeder.
Ik stond aan de hoek van het bed en hield met 2 handen mijn moeders gezicht vast.
De arts vroeg; bent u er klaar voor mevrouw Biesheuvel?
"Ohw, even wachten nog hoor, even nog een slokje van mijn sinaasappelsap!"
Gaven iedereen een handje en namen plaats beide op een stoel naast mijn moeder.
Coen zat nog steeds naast haar, maar nu hadden ze elkaar ook stevig vast.
Ik stond aan de hoek van het bed en hield met 2 handen mijn moeders gezicht vast.
De arts vroeg; bent u er klaar voor mevrouw Biesheuvel?
"Ohw, even wachten nog hoor, even nog een slokje van mijn sinaasappelsap!"
Dat was werkelijk wat ze zei! Hoe kom je er op?! Waarom denk je daar aan?!
We moesten allemaal, dit keer maar heel even, erg lachen.
En toen was ze er klaar voor. Mijn moeder was klaar voor de dood.
De eerste injectie zou er nu ingaan, Coen kuste haar, doorlopend.
Dat vond ik zo mooi en tegelijkertijd zo triest, zo'n liefdevolle kus heb ik nooit eerder gezien. Alle liefde voor elkaar zat in die kus. Prachtig.
We moesten allemaal, dit keer maar heel even, erg lachen.
En toen was ze er klaar voor. Mijn moeder was klaar voor de dood.
De eerste injectie zou er nu ingaan, Coen kuste haar, doorlopend.
Dat vond ik zo mooi en tegelijkertijd zo triest, zo'n liefdevolle kus heb ik nooit eerder gezien. Alle liefde voor elkaar zat in die kus. Prachtig.
Ik bleef haar hoofd vast houden en kuste haar voorhoofd, doorlopend zei ik: "ik hou zoveel van jou mama".
De eerste injectie ging erin, echt meteen klapte haar hoofd neer op het kussen.
Ik begon heel hard te huilen.
Toen zei de arts; we moeten er vanuit gaan dat ze ons nu mogelijk nog kan horen. Dus slik, stil, verder met ik hou zoveel van jou mama.
Toen volgde de tweede injectie, ze was meteen ook echt dood.
De eerste injectie ging erin, echt meteen klapte haar hoofd neer op het kussen.
Ik begon heel hard te huilen.
Toen zei de arts; we moeten er vanuit gaan dat ze ons nu mogelijk nog kan horen. Dus slik, stil, verder met ik hou zoveel van jou mama.
Toen volgde de tweede injectie, ze was meteen ook echt dood.
De euthanasie van mijn moeder, was de keuze van mijn moeder, dit had ze aan het begin van haar ziekte al laten beschrijven.
Ze wilde ontzettend hard gaan vechten, extreme pijnen trotseren en stukje voor stukje ging ze ook accepteren dat ze dingen niet meer zelf kon, dat ze hulp nodig had.
En dat heeft ze zeker weten ook absoluut allemaal gedaan, zo onzettend onbegrijpelijk krachtig heeft zijn haar ziekte geleden.
Maar als het einde daar echt zou zijn, wilde ze niet onmenselijk lijden of in leven worden gehouden als een plantje.
Ze wilde ontzettend hard gaan vechten, extreme pijnen trotseren en stukje voor stukje ging ze ook accepteren dat ze dingen niet meer zelf kon, dat ze hulp nodig had.
En dat heeft ze zeker weten ook absoluut allemaal gedaan, zo onzettend onbegrijpelijk krachtig heeft zijn haar ziekte geleden.
Maar als het einde daar echt zou zijn, wilde ze niet onmenselijk lijden of in leven worden gehouden als een plantje.
Ze had een jaar daarvoor haar vader langzaam stikkend dood zien gaan en enkele jaren daarvoor haar moeder, een paar dagen lang lijdend en stervend op bed, niets kunnend behalve kreunen van pijn en ook oma is stikkend dood gegaan.
Bij het sterven van opa en oma was ik niet, maar verder wel en daarom stond ik meteen achter mijn moeders keuze zo'n dood wil niemand, dat is ook helemaal nergens goed voor en dus niet nodig.
Als ik dan toch dood ga, wil ik wel op een vredige manier, zei ze en zo is het ook zeker gegaan.
Bij het sterven van opa en oma was ik niet, maar verder wel en daarom stond ik meteen achter mijn moeders keuze zo'n dood wil niemand, dat is ook helemaal nergens goed voor en dus niet nodig.
Als ik dan toch dood ga, wil ik wel op een vredige manier, zei ze en zo is het ook zeker gegaan.
